Silvia Penide, cantautora: "A literatura atopoume, nunca pensei que escribiría libros"

Por Miriam García

- Que poden atopar os lectores no teu primeiro poemario, ‘O Meu Ruído Branco’?

Van atopar un paseo emocional por tres lugares moi diferentes. Normalmente explícoo durante o espectáculo, pero o libro está dividido en tres partes: clamores, zunidos e susurros. A través delas, explóranse estados de ánimo moi distintos pero, ao meu parecer, esenciais para o ser humano. Algúns poemas son máis complexos, mentres que outros son moi simples, como “pequenas cápsulas” e “trucos” para o cotián.

- Como naceu ‘O Meu Ruído Branco’?

A idea xurdiu dun seguidor do País Vasco que é editor e escritor, con quen xa tiña contacto. El estaba moi involucrado no mundo literario e ocorréuselle crear unha serie de libros con cantautoras, convencido de que moitas gardamos poemas escondidos nos nosos caixóns. No meu caso, acertou, porque tiña textos que compartía ocasionalmente en redes sociais. Así, este poemario naceu dentro desa colección de cantautoras que tamén escriben, e incluín unha selección de dúas cancións de cada un dos meus discos.

- Fálanos do proceso de creación.

O meu editor propúxome recompilar textos que tiña gardados ou publicados en redes sociais. Ao facelo, decateime de que, se os agrupaba con intención, encaixaban perfectamente. Así xurdiu a idea de dividilos en clamores, zunidos e susurros: clamores representa a parte máis social, con poemas reivindicativos; zunidos aborda os aspectos máis duros da vida, o sufrimento e o dano; e, susurros é a parte amable, centrada na familia, o coidado e o amor. Mentres recompilaba estes textos, tamén escribín novos poemas que encaixaron, sobre todo, na sección de susurros.

- Como estás vivindo o lanzamento do libro?

Con moitísima ilusión. Fixemos un primeiro experimento en Madrid para ver como funcionaba e, aínda que nunca recitara fronte a un público, sentinme moi cómoda. Despois presenteino en Sada con Elas Son Artistas e na Fnac da Coruña. Agora comeza a etapa máis planificada. Haberá dous tipos de concertos: un coa pianista Carla López, no que combinaremos cancións a piano e voz, e eu recitarei; e outro con Sergio Moreira, quen creou atmosferas sonoras cun iPad para acompañar as diferentes partes do libro.

Queremos que o público viva un espectáculo similar ao libro, dividido en bloques que convidan a percorrer a súa parte social, a que precisa un “abraciño” e a dos susurros, onde está o refuxio. Estaremos en Barcelona, Bilbao e outros destinos por confirmar.

- Levas máis de 20 anos en activo. Como empezaches e como evolucionou a túa música?

Véxoo como unha vocación. Desde moi pequena sentín a chamada. Miña nai sempre conta que, con dous anos, xa inventaba melodías coas poucas palabras que sabía. O meu primeiro concerto foi en Meicende, con 18 anos, animada por amigos, e alí descubrín que tiña algo que contar e que conectaba coa xente. A partir de aí, todo foi medrando: traballei con discográficas e tamén autoeditei. Este achegamento á literatura é algo novo para min, aínda que xa publicara un libro infantil. Todo xurdiu como un proceso natural, froito do traballo e do aprendizaxe continuo.

- Cal é un ingrediente fundamental da túa música?

A conexión co público. Cada disco é diferente, pero sempre reflexo temas sociais, o sentir humano e a filosofía. Gústame innovar e probar cousas novas. Aínda que non sempre encho grandes espazos, quen vén aos meus concertos adoita engancharse e sente certa proximidade comigo.

"A Coruña ten un magnetismo que inspira a todos os que vivimos nela"

- Dedícaste exclusivamente á música?

Si, aínda que traballei como auxiliar de enfermaría durante un tempo. Tentei compaxinar ambas cousas, pero chegou un momento no que decidín dedicarme só á música. Porén, teño un libro en preparación sobre as auxiliares de enfermaría, un gremio que considero moi maltratado.

- Fálanos da túa faceta como escritora.

No 2022 publiquei ‘Diferentes Diferencias’, un libro infantil contra o acoso escolar, ilustrado por Emilio Urberuaga, o creador de ‘Manolito Gafotas’. Xurdiu porque un editor que asistiu a un concerto propúxome a idea. Agora, ademais de ‘O Meu Ruído Branco’, teño outro libro infantil listo para saír e o proxecto sobre as auxiliares de enfermaría.

- Inspírache A Coruña no teu proceso creativo?

Moitísimo. Crieime en Meicende, e a refinería iluminada polas noites alimentaba a miña imaxinación desde a ventá do meu cuarto. Agora, vivindo na Coruña, a cidade segue inspirándome. O seu magnetismo, a Torre de Hércules co mar aberto e a intensa axenda cultural resultan inesgotables.

- Que esperas do teu futuro na música?

Non espero nada. Estou feliz co vivido e confío en deixar o camiño mellor para quen veña despois. Desde hai tres anos formo parte da directiva da asociación Músicas Ao Vivo. Se tivese que retirarme mañá, estaría en paz, feliz por ter cantado con artistas que admiro, como Víctor Manuel, Guadi Galego e Andrés Suárez.

- Para rematar, como ves o panorama galego de artistas emerxentes?

En Galicia temos un nivel brutal de artistas. É como unha horta que nunca deixa de dar froitos. Agora a xente ten máis ideas e xa non teme falar de temas importantes, o cal paréceme marabilloso.